(بسم الله الرحمن الرحیم)
قبل از بیان مطلب، لازم است که اشاره اى هر چند مختصر، به معنا و تعریف معجزه داشته باشیم.
محقّق خویى، در تعریف معجزه مى نویسد:
معجزه، در اصطلاح، این است که
مدعى منصبى از مناصب الهى، براى اثبات صحت ادعایش، کارى را انجام دهد که
خارق قوانین طبیعى است و دیگران از انجام دادن آن عاجزند.[۱]
چون خداوند، بعد از خاتم انبیا حضرت محمد(صلى الله علیه وآله) امامان معصوم(علیهم السلام)را مجریان شریعت و جانشینان طریقت آن حضرت
و حجّت خویش در روى زمین قرار داده تا راه هدایت را بر مردم هموار کنند و
از آن جا که همواره در طول تاریخ، مدعیان دروغین نبوّت و امامت، واقعیّت را
بر مردم مشتبه مى کردند و مردم را به گمراهى و ضلالت مى کشاندند، لازم است
که راهى براى شناخت امام و حجّت، قرار داده شود. این راه و علامت، همان است که در اصطلاح متکلمان، «معجزه» خوانده مى شود و در اصطلاح قرآن، «بیّنه» و «آیه» نامیده مى شود. خداوند مى فرماید:
(لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلَنا بِالْبَیِّناتِ وَ أَنْزَلْنا مَعَهُمُ
الْکِتابَ وَ الْمِیزانَ لِیَقُومَ النّاسُ بِالْقِسْطِ…);[۲] ما، رسولان
خود را با دلائل روشن (معجزه) فرستادیم و با آنان، کتاب و میزان نازل کردیم تا مردم قیام به عدالت کنند.
درج در ادامه مطلب....